Παιδικά αυτοκόλλητα, ενήλικες ταμπέλες...

Γράφει: Χανοπούλου Σωτηρία

Προσωπικά, από παιδική ηλικία, πίστευα πως μια χρονιά ολοκληρώνεται με το χτύπημα του τελευταίου κουδουνιού του σχολείου. Θυμάμαι τις σχολικές γιορτές και τα πολύχρωμα καλοκαιρινά βιβλία με ασκήσεις και εικόνες που θέλαν να κατοχυρώσουν τις νεοαποκτηθέντες γνώσεις, αλλά και να προετοιμάσουν το έδαφος για τις επόμενες. Η μνήμη μου γίνεται θολή αναφορικά με την ψυχική αποκατάσταση αλλά και τον επαναπροσδιορισμό της ψυχικής ολότητας τόσο εμένα όσο και των συμμαθητών μου.

Υφίσταται άραγε τέτοια ανάγκη;

Τα δεδομένα δείχνουν ομόφωνα πως ναι. Τα τελευταία έτη, ευτυχώς για την χώρα μας, όλο και περισσότεροι άνθρωποι απευθύνονται σε ειδικούς υγείας με σκοπό την καλύτερη διαχείριση αλλά και την ουσιαστική επαφή με τον εαυτό τους και τους υπολοίπους. Ακόμη απέχουμε από προληπτική ψυχική ευεξία, είμαι σίγουρη όμως πως θα φτάσουμε και εκεί.

Τι γίνεται όμως με τα παιδια ;

Πότε σταματάει κάποιος να είναι παιδί; Είναι κάποια συγκεκριμένη ηλικία που ξαφνικά σοβαρεύουμε; Τι μας απομακρύνει από την παιδικότητά μας; Οι ευθύνες; Ο κοινωνικός κονφορμισμός; Για τον καθένα αυτό διαφέρει και οι αναλογίες υπόκεινται στην συνθετική συνταγή της ζωής του. Ωστόσο, υπάρχει ένα κοινωνικό φαινόμενο το οποίο ταλανίζει την ανθρώπινη ύπαρξη από τα πρώτα της αναπτυξιακά στάδια, το στίγμα.

Το στίγμα ως λέξη κουβαλάει μια βαρύτητα και εφάπτει σε μεγάλη ποικιλία ζητημάτων. Με αυτό το άρθρο λοιπον, θα ήθελα να παρουσιάσω μια εναλλακτική διαχείριση και προσέγγιση αυτού.

Πώς θα ήταν λοιπον μια σχολική εορτή που θα εστίαζε στην εφαρμογή της ενσυναίσθησης; Πόσα χρώματα διαφορετικά θα είχαν τα καινούργια παιδικά αυτοκόλλητα, χωρίς περιορισμούς. Σκέφτομαι μια πόλη που οι ενήλικες θα παίζουν ελεύθεροι και θα τραγουδάνε δυνατά. Ονειρεύομαι μια κοινωνία που κανένας δε θα είναι στο περιθώριο και δεν θα υπάρχουν ταμπέλες, παρα μόνο ποιότητες.

Όσο ουτοπικό και να μοιάζει, στην πραγματικότητα δεν είναι παρα μια γνωσιακή – συμπεριφοριστική επανεκπαίδευση.

Το καλύτερο σε όλο αυτό είναι πως δε θα υπάρξει βαθμολόγηση και προθεσμία παράδοσης. Κάθε στιγμή, μας δίνεται η ευκαιρία του να προσπαθήσουμε. Η δυνατότητα να συνυπάρξουμε αρμονικά, με γνησιότητα. Η ιστορία έχει αποδείξει πως η πλειοψηφία έχει την μεγαλύτερη δύναμη. 

Αυτό που προτείνω λοιπόν, είναι να δοκιμάσουμε μια νέα σχολική προετοιμασία. μικροί και μεγάλοι με ορόσημο το εδώ και τώρα και στόχο την αποδοχή τόσο του εαυτού μας όσο και των συμπολιτών μας.